In 1989 startte de Rushdi-affaire en na de aanslagen van 11 september 2001 verhardde het afwijzen van alles dat te maken had met de islam. De ervaren islamofobie voedde weer de radicalisering en de vele aanslagen die nadien volgden. De auteur stelt dat de Nederlandse islamofobie wellicht haar wortels had in het verlies van Nederlands-Indië, gezien de achtergrond van een aantal politieke leiders. Deze islamofobie zou langzaam doorsijpelen in Nederlandse wetgeving en de auteur geeft voorbeelden uit het recente Nederlandse politiek verleden die dit mogelijk maakten. De auteur bepleit de vorming van een Constitutioneel Hof om te voorkomen dat islamofobie in Nederlandse wetten wordt opgenomen. Het boek is een nogal onevenwichtige betoog tegen de islamofobie waarbij voorbij gegaan wordt aan de werkelijke bron van het probleem: het gepercipieerde beeld dat de islam oproept tot geweld en dat een minderheid bereid is deze oproep in daden uit te drukken. Het is vooral dit beeld dat islamofobie oproept, een term overigens die de lading niet goed dekt en zelf controversieel is. Het boek bevat eindnoten na elk hoofdstuk en een register op persoonsnamen. De auteur was ambtenaar en hield zich bezig met intergratiebeleid op landelijk niveau.