In 1946 krijgt de zevenjarige Amerigo van zijn tijdelijke pleeggezin zijn meest kostbare geschenk ooit: een viool. De start naar een ander leven. Geschreven vanuit de beleving van Amerigo. In het begin leest dat wat stroef. De gedachtesprongen zijn hakkelig, de introductie van zijn leefomgeving meer een opsomming. Gelukkig dragen intrigerende gebeurtenissen en de uitermate geloofwaardige sfeer de rest van het verhaal. De stroefheid keert vanaf het moment van de tijdsprong terug. Gedachten en belevenissen volgen elkaar dan snel op, zonder een echte cohesie. Amerigo lijkt in een ijltempo belangrijke inzichten te moeten ontdekken waardoor het boek aan kwaliteit inboet. Desondanks een fijn naoorlogs verhaal waarin zonder gruwelijke beschrijvingen of gebeurtenissen een goed beeld wordt neergezet van die periode. Bestseller in Italië.