Een bundel 'flarden' uit het leven van de schrijfster (1971), herinneringen aan gebeurtenissen vanaf de peutertijd die betekenis lijken te hebben omdat zij zich deze nog zo helder voor de geest kan halen en ze iets lijken te onthullen over haar persoonlijke ontwikkeling. De bundel lijkt een poging die momenten uit een leven vast te houden die tot inzicht in de wereld of het eigen ik leidden, die aanleiding vormden voor 'ongepaste' vragen of opstandige meningen. De efficiënte stijl in deze min of meer anekdotische verhalen van soms nog geen halve bladzijde is die van korte zinnen, alles draait om de ervaring, het beeld, enkele woorden die gezegd werden, een ontdekking - zelden of nooit het waarom. De grotendeels ondramatische reeks eindigt met een langer fragment over een verblijf in een boeddhistisch centrum waar de schrijfster ook voor een oudere man zorgt, misschien niet toevallig een aanhanger van de Gurdjieff-beweging. Ze wordt daar 'een vrouw die zocht naar iets om te doen, denken of zeggen wat de situatie de moeite van het opschrijven waard maakte'. De schrijfster slaagt erin herinneringen te verwoorden zoals ze vaak in ons hoofd en onze anekdotes bestaan: als onsamenhangende fragmenten die toch ons ik gevormd lijken te hebben. Verberg tekst