Velen beschouwen Raymond Queneau's debuut Hondsgras van 1933 als zijn meest volmaakte roman, deels omdat het alle belangrijke kenmerken van de latere werken in zich verenigt. Ondanks het feit dat het labyrintische, enigmatische verhaal verankerd is in een rigide en zelfs mathematische structuur, valt dat bewuste keurslijf hoegenaamd niet op en loopt de constructie nooit in de weg van het verhaal dat verteld wordt. Het is Queneau zelf nota bene die er de lezers en critici veel later heeft op moeten wijzen. Hij bracht zijn theorie -- over de bevrijdende werking van de vormelijke beperkingen -- in de praktijk. En hoe! Hondsgras is te gek voor woorden. Er gebeuren niet alleen de vreemdste en meest mysterieuze dingen: ongelukken, mislukte zelfmoorden, moorden, een chaotische zoektocht naar een geheimzinnige deur en een oorlog tegen de Etrusken. En wat te denken van de antiheld Etienne Marcel die zijn romanleven begint als silhouet, om vrij naar Descartes' Discours de la méthode langzaam van een tweedimensionaal wezen te evolueren naar een volledig denkend (dus ik ben) karakter. Wie bereid is, kan het vernuftige spel van de schrijver meespelen en heel wat ontdekken in de soms hilarische filosofische oprispingen of dialogen van de atypische personages. Het is een overvol boek en een paradijs voor Queneau-vorsers, maar bovenal is het intrigerend, verrassend en plezierig om te lezen.

Al vanaf deze debuutroman wijken de gebruikte woordenschat, spelling en syntaxis af van de heersende literaire conventies. Samen met de bij ons beter gekende Céline heeft Queneau een belangrijke rol gespeeld in de vernieuwing van de Franse literaire taal van de 20e eeuw. Zaak was een nieuw en levendig geschreven Frans te introduceren dat de rigor mortis van de officiële Franse schrijftaal opnieuw een beetje leven zou inblazen. Al gebruikt hij zijn tot 'néo-Français' gedoopte taal niet altijd even consequent, toch blijft het een van de herkenbaarste en kleurrijkste kenmerken van zijn boeken. Taal is een spel en Queneau verwent de lezer rijkelijk met neologismen, ontsporende en fonetisch geschreven woorden en zinnen, archaïsmen of heerlijke schuttingtaal, herhalingen, prachtig kreupele of gloednieuwe gezegdes, clichés, innuendo's...
[Jan Bettens] Verberg tekst

In een Parijse voorstad gebeurt een wonderlijke reeks catastrofale voorvallen. In zijn nawoord vertelt de vertaler dat Queneau (1903-1976) zijn romans als een ui zag waarvan laag na laag afgepeld dient te worden, en als je vervolgens leest hoeveel lagen alleen de titel 'Hondsgras' reeds bevat, durf je de inhoud van dit boek nog nauwelijks onbevangen te bekijken, angstig om 'vele uien-schillen' te zullen missen. Alle mogelijk gemiste lagen staan een grinnikend genieten echter beslist niet in de weg. Queneau weet zo speels met de taal, de psychologie en het absurde van het menselijk bedrijf om te springen dat het telkens weer verrassend is om zijn vreemde capriolen-van-de-geest mee te beleven. Eén voorbeeld: 'Sedert ze een overreden man had gezien, tegen vijf uur 's middags, voor het Gare du Nord, was mevrouw Cloche in haar nopjes. Natuurlijk zei ze dat ze nog nooit iets afschuwelijkers had gezien; en dat klopte waarschijnlijk ook wel, want de arme Potice was zorgvuldig platgewalst door een autobus'. Vrij kleine druk. Verberg tekst