Beeldend kunstenaar, acteur, causeur, theatermaker en zanger Pjeroo Roobjee maakt zijn comeback als prozaschrijver met de verhalenbundel Naar betere oorden en andere verhalen uit de buitenste duisternis. Het proza van Roobjee vergt als vanouds enig aanpassingsvermogen van de lezer. Zijn barokke vocabularium is doorspekt met archaïsmen en dialectische woorden. Zijn proza laat de 'Vlaamsche' taal in lange zinnen vol sappige woorden kronkelen. Zinnen die meer dan een halve pagina beslaan zijn niet ongewoon in het Roobjaanse universum. De schrijver ziet het als zijn plicht om wat hij "de vergeten taal" noemt te archiveren. Makkelijk leesvoer is het dus aanvankelijk niet, maar het geduld van de lezer wordt rijkelijk beloond met een fascinerende mix van vertimmerde parabels, wreedaardige volwassenensprookjes en preken die vooral in anarchie en amoraliteit uitmonden. Zo begint het aan een lief lezeresje opgedragen verhaal 'De goede reiziger' met een sneer richting katholieke schrijvers als Graham Greene en Arnold Benett. Deze scribenten en vrome parochianen zijn te moralistisch en vooral veel te zuinig met hun woorden. Roobjee houdt een warm pleidooi voor overmaat en overdrijving als stijlfiguur, waarbij hij de zelfspot niet schuwt. Hij weigert aanvankelijk in te gaan op de reden van zijn barokke schrijfstijl, om vervolgens zijn beminde lezeresje in een ruim tien pagina's tellend sprookje te overtuigen van het belang van "tuchteloze letterkundige bewegingen en uit middelpuntige gedragslijnen". Alle verhalen uit de bundel dateren uit de periode 2004-2005 en zijn meestal opgehangen aan herinneringen uit zijn jeugdjaren die hij in een volkswijk in Gent sleet. Anekdotes over koude winters en de jacht op liefde en roem, zoals in het heerlijke 'Te veel muziek', lopen uit op absurdistisch aandoende uitweidingen en hoogst bevreemdende fratsen en avonturen in een surrealistische sprookjeswereld. Het titelverhaal is opgedragen aan alle goede mensen, maar bij Roobjee is niets eenduidig goed of slecht. Zijn verwarring zaaiende parabels zijn als prikkeldraad, je raakt er liever niet in verstrikt, ze maken halfweg een flinke bocht om te eindigen met een averechtse moraal. Geduld wordt niet beloond en wie te eerlijk en passief is moet het onderspit delven. En alle anderen eigenlijk ook. Als er uiteindelijk toch een morele ondertoon in zijn verhalen te bespeuren valt, dan is dat er een die hamert op het belang van waarachtigheid en schoonheid en het in ere houden van taal en tradities. Roobjee schrijft nog steeds op zijn oude typemachine en weigert pertinent om mee te drijven met de nieuwste, door materialisme en commercie geleide hypes. De tijdloze vertellingen van deze eeuwige dwarsligger zijn grimmige sprookjes voor volwassenen en zijn ideaal om voor het slapengaan te lezen. Alle jachtigheid en stress van de voorbije dag verdwijnen als sneeuw voor de zon. [Laurent Meese] Verberg tekst

Van de Vlaamse schrijver, schilder, theatermaker (etc.) Pjeroo Roobjee (pseudoniem van Dirk de Vilder, Gent 1945) verscheen deze verhalenbundel -zijn eerste publicatie bij Querido. Een twintigtal korte verhalen (de flaptekst spreekt van parabels, wrede sprookjes en goddeloze preken) is hier bij elkaar gebracht. Kluchtig, met een verteller die ironisch moraliserend de touwtjes in handen houdt, vertellen zij over de teloorgang van op vluchtig eigenbelang gerichte mensen, die zoekend hun plaats proberen te bepalen in het absurde leven. Het zijn barokke verhalen, deze verhalen uit de buitenste duisternis, die geen vrolijk boodschap in zich dragen, maar desondanks de moed erin weten te houden. Intussen is het de archaïserende onstuimige Vlaamse kunsstijl die deze bundel bijzonder maakt. Een krankzinnige stijl, die het zicht op de gebeurtenissen wel eens ontneemt (en de lezer soms doet verzuchten: waar gaat dit nog over?), maar zeker amusant is. Heel bijzonder voor stilistische fijnproevers. Kleine druk. Verberg tekst