Deze novelle bestaat eigenlijk uit twee monologen die werden geschreven in opdracht van een Vlaams theatergezelschap. Een man en een vrouw leven in harmonie in een huis in de duinen. Wanneer er op een ochtend op het strand lichamen zijn aangespoeld, brengt dat een barst in hun relatie teweeg, want de vrouw wil iets ondernemen, terwijl de man gelooft dat dat nutteloos is. Ze gaan uit elkaar en nemen elk apart hun intrek in een hotel, maar na verloop van tijd keren ze toch weer terug naar huis, hoewel ze niet weten of de ander daar nog zal zijn. Zullen ze in staat zijn om een nieuw evenwicht te vinden, of is de lading van wat hun leven is binnengekomen te zwaar? Een korte, impressionistische tekst met compacte zinnetjes waarin de schrijver bewust vaag blijft over hoe de personages heten, in welke streek zich dit afspeelt en wat de betekenis is van die aangespoelde lichamen. Die vaagheid is zowel de kracht als de zwakte: voor de ene lezer krijgt de tekst zo een universele toepasbaarheid, maar voor de andere lezer blijft het geheel zo op afstand als was het een (duister) sprookje. De Belgische auteur (1963) is dichter, schrijver van kinderboeken, illustrator en grafisch vormgever.