Autobiografische reis via fictieve brieven door het leven van Paul van Vliet (1935), bekend geworden als cabaretier, oprichter van theater Pepijn en ambassadeur van Unicef, beginnend met een brief aan God. Het almachtige opperwezen uit zijn jeugd heeft nu op latere leeftijd een minder concrete hoedanigheid gekregen en toont zich in liefde, onschuld, kinderen en het onbegrijpelijke. De auteur laat de lezer kennismaken met mijlpalen op zijn levensreis, zoals met een joods schoolvriendje dat de oorlog niet overleefde. Uit de brieven aan zijn ouders spreekt doorleefde herinnering en liefde, zoals in de tekst voor zijn vader, die hij het meest bewondert om zijn creativiteit en van wie hij de behoefte aan aandacht en de wens om op te treden erfde. Ook de brief aan zijn wat afstandelijke moeder, die hij niet zoals zijn vader tutoyeert, maar met ‘U’ aanspreekt, getuigt van (her)waardering, zij het met enige melancholie. Verder schrijft Van Vliet o.a. aan Audrey Hepburn, die hem voorging als Unicef-ambassadeur, aan zijn jongere zelf en zijn zus Helmi, die op haar 77ste emigreerde en trouwde. Egodocument waaruit ook een speciale verbondenheid met Den Haag spreekt.