“Ik haal mijn energie uit beweging: uit het schokken van bussen, het geronk van vliegtuigen, het gewieg van veerboten en treinen”, schrijft Olga Tokarczuk aan het begin van haar boek. Een boek dat eigenlijk rustig gelezen moet worden. Het bestaat uit korte fragmenten, gedachten, overwegingen onderweg en een aantal verhalen. Intrigerend is het verhaal van de man, die op een klein eiland zijn vrouw en kind kwijtraakt. Iedereen staat voor een raadsel, iedereen zoekt mee. Een ander verhaal, over een vrouw in Moskou die van de ene op de andere dag haar man en haar gehandicapte kind in de steek laat om met een zwerfster op te trekken, zet aan het denken. Het verhaal van Eryk op een veerboot. Er zijn overdenkingen op een vliegveld, in treinen, gedachten over reiscosmetica, over reisgidsen en het fenomeen Wikipedia, een eerlijk kennisverwervingsproject noemt de schrijfster het. Ze maakt sprongen in de tijd (brieven aan keizer Franz van Oostenrijk) en in plaats (Griekenland, Polen, Moskou, Amsterdam). Geen makkelijke, wel een interessante roman voor liefhebbers. De Poolse schrijfster (1962) kreeg er de Nike-prijs voor, de belangrijkste Poolse literaire prijs. Tokarczuk ontving de Nobelprijs Literatuur 2018, die in 2019 werd uitgereikt.