De oceaan aan het einde van het pad speelt zich af in Sussex en is geïnspireerd op Neil Gaimans eigen kindertijd. Het verhaal wordt verteld door een oudere man die terugkeert naar zijn geboortedorp, waar hij overspoeld wordt door jeugdherinneringen die de basis vormen van een bovennatuurlijk avontuur dat je van begin tot eind aan het boek gekluisterd houdt.
De zevenjarige protagonist is duidelijk een fictieve versie van de jonge Gaiman zelf: een dromerige, zonderlinge boekenwurm die min of meer toevallig betrokken raakt in een strijd tussen bovennatuurlijke wezens. Enerzijds zijn er zijn buurmeisje Lettie Hempstock en haar moeder en grootmoeder, een soort witte heksen (al verwerpen ze zelf die term). Anderzijds is er Ursula Monkton, een wormachtig monster uit een andere dimensie dat de vorm aanneemt van een gemene nanny. Deze Ursula roept herinneringen op aan haar naamgenoot uit de Disneyfilm De kleine zeemeermin, want ook zij laat wensen in vervulling gaan om er zelf beter van te worden. Die wensen hebben steeds te maken met geld. Muntjes duiken op als een motief dat Ursula’s komst voorschaduwt en geldproblemen keren terug in het boek. Geld is onlosmakelijk verbonden met macht, en zo ook met een belangrijk thema in de roman: de machtsrelatie tussen kinderen en volwassenen. De jongen voelt zich machteloos tegenover de volwassen Ursula, die zich verankert in zijn familie door hen financiële voorspoed te brengen (zijn moeder kan gaan werken), maar het gezin tegelijkertijd te gronde dreigt te richten door een affaire te beginnen met zijn vader. Deze realistische ondertoon zaait verwarring: is Ursula echt een monster, of is ze dat alleen in de fantasie van de zevenjarige jongen, die intuïtief aanvoelt dat ze niet deugt maar niet weet waarom, omdat hij de seksuele context van de situatie niet begrijpt?
Gaiman stuurt zijn verhaal te duidelijk in de richting van de high fantasy om echt te kunnen spreken van magisch-realisme, maar toch zijn er meerdere interpretaties mogelijk, bijvoorbeeld wat betreft het geheugenverlies van de man. Hebben de Hempstocks hiermee geknoeid, of was het de dromerige boekenliefhebber zelf? Het verhaal wordt dan wel verteld door een man op leeftijd, de gebeurtenissen worden gefocaliseerd door een zevenjarig kind. Een fantasierijk kind, dat misschien een reden zocht om de nanny te haten die zijn vader verleidde. Een avontuurlijk kind, dat dit fantasiespel te ver doordreef en tijdens een onweersbui een open veld in rende, waarna zijn vriendinnetje zichzelf opofferde om zijn leven te redden. Hoe Lettie sterft (en óf ze echt sterft) weten we niet; we lezen slechts dat ze de jongen platdrukt tegen de grond terwijl ze omringd worden door bliksemflitsen. Waren het de monsterlijke hongervogels, of...? De man voelt zich hoe dan ook schuldig aan haar dood en zou deze traumatische ervaring ook verdrongen kunnen hebben zonder bovennatuurlijke hulp.
De oceaan aan het einde van het pad roept niet alleen op tot fantaseren, maar geeft ook meteen een aanzet daartoe. We laten ons graag betoveren.
[Kyra Fastenau] Verberg tekst

Dit boek van de veelbekroonde bestsellerauteur en cultfiguur – nog het meest bekend van de verfilming van Coraline en de televisieseries rond zijn Neverwhere en American Gods - is een semi-autobiografische, magisch-realistische ontwikkelingsroman. Het verhaalt over de herinneringen van een man op leeftijd tijdens een begrafenis in zijn geboortedorp in het Engelse Sussex. Gezeten op de bank voor de vijver van zijn jeugdvriendinnetje Lettie Hempstock (die altijd beweerde dat de vijver een oceaan was) herinnert hij zich weer levendig al die avonturen van veertig jaar geleden die hij met haar en haar moeder en oma beleefde toen hij nog maar zeven jaar oud was. De leefwereld van het jongetje verandert na de zelfmoord van een van de onderhuurders bij hem thuis op een bedreigende manier, zeker als de nieuwe kinderoppas een kwade oergeest blijkt te zijn die hem als letterlijk als vaartuig gebruikt. De jongen is een boekenwurm en is dol op mythes. Als hij zelf een mythische strijd tussen moet aangaan met oerwezens, geholpen door Lettie en haar (groot)moeder, blijkt dat een levensveranderende ervaring te zijn. De schrijver is een meester in het oproepen van de onheilspellende kinderfantasieën, wat het boek niet erg geschikt maakt voor al te gevoelige harten. Kleine druk. Verberg tekst