Een bakvis is een vis die te groot is om te worden teruggeworpen, maar te klein om alleen te bakken. Figuurlijk gaat het om een onvolwassen, puberaal meisje. De 33-jarige hoofdpersoon in De bakvis, Distel Nooitgedacht, is zo'n wezen: haar vader overleed toen ze 13 was, waardoor ze geen normale pubertijd heeft gehad. Door jeugdfoto's op een schimmige site te plaatsen probeert ze haar puberzelf opnieuw tot leven te wekken.

Cultuurwetenschapper en schrijver Nadia de Vries (1991) schetst een onalledaags portret van een dertiger die verstrikt raakt in haar eigen fantasiewereld en in een gesloten inrichting belandt. Deze debuutroman biedt geen comfort, maar ontregelt. De vorm is compact en het taalgebruik experimenteel. De kopjes zijn nogal prozaïsch en detoneren soms met de rest van de tekst ('Ik schijt door mijn tralies. Ook ik maak mezelf aanwezig'). Toch zitten er wel rake scènes in, zoals de uitvaartceremonie van de overleden vader of het bezoek van de hoofdpersoon aan haar zes jaar oudere zus, die er wel in geslaagd is een 'normaal' leven op te bouwen. Voor wie van ongemakkelijke literatuur houdt.

Pluim; 160 pagina's; € 22,99.

Verberg tekst

***()*

Toen ze 13 was, ging haar vader dood. Uit een vliegtuig gevallen, zijn lichaam kon niet begraven worden, en twintig jaar later wordt dat verlies een wond die nauwelijks te genezen valt. Ook doordat ze een moeder heeft van wie weinig te verwachten valt, en een zus die zich onbereikbaar gedraagt: de hoofdpersoon in ‘De bakvis’, het romandebuut van Nadia de Vries (1991), voelt zich wezenlijk ontheemd. Zo intens dat het haar nauwelijks lukt zich thuis te voelen in haar eigen gedachten, waardoor ze dikwijls ontspoort of dat dreigt te doen. Ze wil gezien

worden, daardoor denkt ze betekenis te krijgen, voor zichzelf en voor anderen, die in dit boek altijd ontstellend ver weg zijn. Maar haar pogingen daartoe keren zich meedogenloos en onstuitbaar tegen haar. Ze is verdwaald in een schurende schijnwereld. De Vries heeft eerder drie poëziebundels geschreven, waarvan twee Engelstalige, en het autobiografische kleinood ‘Kleinzeer’. In haar eerste roman etaleert ze opnieuw een feilloos gevoel voor ritme en een buitengewone stijl. Ze gaat laconiek om met wat zwaar is, en is kordaat geestig. Soms is het iets te veel, te parmantig en te puntig, maar altijd blijft het virtuoos. ‘De bakvis’ is heftig en aangrijpend en blijft je na lezing nog een tijdlang achtervolgen. De venijnige kwetsbaarheid gaat je zéér aan, ja, bijt zich in je.

Verberg tekst

Een roman over onschuld en transgressie, over de nasleep van geheim verdriet en over de betekenis van 'het meisje' in de westerse beeldcultuur. Het is twintig jaar geleden dat de vader van Distel Nooitgedacht overleed. Nu, als drieëndertigjarige, slaat de rouw alsnog toe, in alle psychische hevigheid en onvoorspelbaarheid. Volgens Distel is er maar één oplossing voor haar chaotische wanen: ze moet weer een tienermeisje worden. Met behulp van een reeks jeugdfoto's en een schimmige website roept Distel haar jongere zelf opnieuw tot leven. Maar op het internet blijken plaatjes van meisjes nog een andere betekenis te hebben ...'De bakvis’ is in een beeldende en precieze literaire stijl geschreven, en biedt een bijzonder inkijkje in hoe intense psychische processen kunnen leiden tot het creëren van een eigen waanwereld. Een intrigerende roman voor een voornamelijk literaire lezersgroep. Nadia de Vries (1991) is schrijver en cultuurwetenschapper. Ze is de auteur van het persoonlijke 'Kleinzeer’ en twee Engelstalige dichtbundels, 'Dark Hour' (2018) en 'I Failed to Swoon’ (2021) en schrijft voor Het Parool, De Witte Raaf en Metropolis M. In 2020 won ze de Basisprijs van de Prijs voor de Jonge Kunstkritiek. 'De bakvis’ is haar debuutroman. Verberg tekst