In haar debuutbundel ‘Huiden’ presenteert Julie Beirens zestig gedichten. Zoals de titel zegt, is het thema ‘huiden’, maar ook andere invalshoeken worden door haar ontdekt. De meeste gedichten hebben geen titel en het werk bevat geen leestekens of hoofdletters. Daarmee gaat de dichter terug naar de originele standaardpoëzie. Het moet wennen om de gedichten van Beirens te lezen. Zij probeert de gedachte en het gevoel in enkele woorden te plaatsen. Het (meestal) zeer korte gedicht is dan het resultaat. Meerdere gedichten zijn ‘bijtend’ en strak. Hierdoor moet de lezer uitgaan van snelle impulsen waarover diep moet worden nagedacht; de dichter vraagt met elk gedicht steeds opnieuw na te denken over de eigen ervaring. Bijvoorbeeld de passage: ‘onze huiden zijn als inktvlekken / uitgeveegd / zoals enkel linkshandigen dat kunnen’. Wie openstaat voor deze poëzie kan het lezen een emotionele ervaring teweeg brengen. Voor de beginnende poëzielezer wellicht te heftig, maar voor de ervaren poëzielezer een bundel om niet snel te vergeten.