Hugo Claus, overleden in 2008, kon van alles: dichten, schilderen, schrijven, versieren. Hij zette de werkelijkheid naar zijn hand in (auto)biografische invallen, fragmenten en dagboekbladen, gelardeerd met spontane tekeningen. Hij schreef om zijn twijfels te overwinnen en overtrof zichzelf in een archief dat geheim bleef tot zijn dood. Journalist Mark Schaevers stelde uit de vele laden een chronologisch portret samen, rijk geïllustreerd met prachtige foto’s en rake notities. Claus als roofvogel van zijn omgeving in emotionele expressies vol fantasie en eigendunk; zeer meeslepend. Hoe ging de schrijver te werk en wilde hij grip krijgen op van alles: in songs, filmscripts, libretto’s enz., tot aan zijn overmoedige brieven en de schetsen voor zijn laatste roman, als terugblik op zijn leven: De wolken. Hugo Claus als buitensporig veelzijdig egotripper is niet diepzinnig, maar gevoelig voor allerlei indrukken die hij opslokt en uitdrukt, eerlijk over zijn tijdgenoten: schrijvers, schilders, sterren, met vaak overdreven narcisme. Een uitlaatklep, overdonderend, overtuigend en verwonderend.