De Italiaanse dichter (1791-1863) schreef omstreeks 1830 meer dan 2200 sonnetten – waarvan er tijdens zijn leven slechts één werd gepubliceerd – over het dagelijks leven in sociale ongelijkheid en rechteloosheid, met aandacht voor seks en de geslachtsdelen. Hij uitte zich in een volks Romanesco, los van de kerkelijke en hoofse literatuur met de in die tijd ‘gewenste’ geloofsmoraal. (Belli schreef ook academische poëzie die nu niet meer wordt gelezen.) De vertaler van nu verkoos 250 sonnetten in het klassieke metrum, maar gebruikt niet een bargoense variant, wel platte en volkse termen en biedt informatieve toelichtingen op vertalingen, de verhaallijn en het rijmende vers. De inleiding beschrijft het gespleten leven van Belli en gaat in op de thema’s van het volkse Rome. In de sonnetten komt Rome in veel facetten naar voren zoals beleefd door de gewone man, maar wel in de herhaling van de gesloten versvorm en rijmdwang.