De nieuwe bundel van de dichter (1947) bestaat uit twee reeksen. In de tweede, een afscheidszang, zegt hij 'zijn' Brussel vaarwel, de stad waar hij zo vaak en indringend over schreef: 'Breek, Brussel, breek, / ruk stukken uit uw hel'. Hij is op zoek naar 'een dal / waar alle wensen samenvloeien'. Een dal 'waar nooit een stad zich neerliet'. Maar helaas: 'zelfs rust en mest / worden de dorpen niet gegund'. In de eerste reeks gaat het er gemoedelijker aan toe. In achtregelige gedichten met een vast rijmschema maakt de dichter poëzie van dingen. Dat levert fraaie beelden op, zoals in 'Zakdoek': 'In frommels schuilt het ultieme lot van snot. / Verdriet heeft recht op plooien voor verdwijnen'. Mooi ook hoe de dichter een potlood toespreekt: 'Jouw punt trekt mij naar kilometers woorden / die mijn omzwachtelde gedachten scherpen. / Dankzij grafiet en klei krullen de koorden / die samen met de sleutels van de letters / gedichten opsluiten in het witte noorden // van het papier. Geen jota gaat verloren. / Maar je betaalt. Elk teken stompt je af. Je erodeert. Je schrijft je eigen graf.' Een bundel die zeer de moeite waard is. Verberg tekst