Jade, een jonge journaliste met schrijversambities krijgt van haar vader, een kunstschilder die in Polynesië woont, het bericht dat zijn zussen hun tachtigjarige moeder willen laten opnemen in een bejaardentehuis nadat ze een plotse flauwte heeft gekregen. Op zijn aandringen gaat de jonge vrouw haar grootmoeder, Mamoune zoals ze haar noemt, ophalen in haar woning in de Haute-Savoie en neemt haar mee naar haar appartementje in Parijs. Voor Jade, die net haar vriend aan de deur heeft gezet, verandert het leven volkomen. Mamoune, die om het andere hoofdstuk ook zelf aan het woord komt, ontpopt zich immers als een heel ander mens dan de eenvoudige, lieve vrouw die Jade zich herinnert. Ze blijkt een beslagen lezeres te zijn die zich in het geheim vertrouwd heeft gemaakt met de grote werken van de wereldliteratuur en zeer goed in staat is om Jade te helpen haar roman te verbeteren en naar wens af te werken. Intussen ontwikkelen er zich nog twee liefdesgeschiedenissen, de ene tussen Jade en een wonderlijke Indische student die de hemelse liefde in pacht heeft, de andere tussen Mamoune en een uitgever die ze voor haar kleindochter heeft opgeduikeld. Het leven op zijn gelukkigst in de beste der werelden, ware het niet dat het venijn, of de verrassing, zoals gebruikelijk in de staart zit.
Jade van Frédérique Deghelt is een soort sprookje, dat, naast de problematiek van het ouder worden (het beste deel) vooral de literatuur, of gewoon het schrijven van een roman, als thema heeft. Zo gaan heel wat passages over het nalezen van het manuscript van Jade door de oude dame, wat opmerkingen oplevert zoals ‘Ditmaal heb ik me geconcentreerd op de gedeeltes die naar mijn mening buiten het raamwerk van de literatuur vallen en banaal worden’. Of de constatering van Jade dat ze eindelijk geleerd heeft ‘literatuur te onderscheiden van een aardig verhaal’. Jammer genoeg vindt het ene noch het andere zijn toepassing in dit boek dat, ondanks de onverwachte draai aan het slot, stilistisch zwak blijft en ongeloofwaardig is met zijn personages van bordpapier die hun pseudoprogressieve ideeën en clichés ongeremd blijven spuien zonder de minste nuancering. [Jan Baes]