Na de geboorte (2012) van haar derde zoontje krijgt Brenda Froyen – lerares en gelukkig getrouwd – een postpartumpsychose en begint er een langdurig en pijnlijk proces van geestesziekte die opname in een psychiatrisch ziekenhuis noodzakelijk maakt. Indringend en aangrijpend is haar verslag van haar verblijf in de isoleercel, een verslag waarvan de verontwaardiging en verbijstering op de lezer overgaan, en evenmin weinig positief zijn haar ervaringen op de gesloten afdeling. Tussen haar eigen tekst doorweven zijn fragmenten uit medische rapporten, alsmede bladzijden uit de dagboeken van haar man en zus die haar met grote liefde hebben bijgestaan. Zij geneest en met hernieuwde levenskracht hervat zij haar leven. De schrijfster, die bij de lezer veel sympathie opwekt, wil haar boek meer doen zijn dan alleen een aanklacht tegen de Vlaamse psychiatrie. Haar verhaal, zo schrijft zij, is een verhaal van hoop dat laat zien dat genezing van een psychose mogelijk is en men nadien zelfs sterker in het leven kan staan. Een boek dat velen ontroeren zal.